Dünyayı dev bir gemi zanneder ve bu gemiye kaptanlık yaptığını düşünürsün. Düşen bir çocuğun sesini işittiğinde, olduğun yerden çözüm aramaya koyulursun.

Bütün kötülükleri,

Kin, nefret, savaş

Ve acıya sebebiyet verebilecek her şeyi kökten silmek istersin.

Kendini hem mükemmel hem de ulaşılmaz görürsün.

İcra ettiğin bir işte en küçük kusura dahi tahammül edemezsin

En küçük hatayı dahi affedemezsin

Yaptığım her iş mükemmel olmalı, ben buna layığım der durursun.

Ama sınırlı gücünle nereye kadar ulaşabileceksin?

Mükemmel değilsin ki!

Demirden zırha bürünmüş bir bedene de sahip değilsin

Ruhen ve bedenen zayıfsın…

Bunu kabul etmelisin.

Kardeşim

Sen yine dünyada olup biten haksızlıklara başkaldırmaya devam et

Olduğun yerden hiddetle fırlayıp iyiliği ayağa kaldırmaya gayret et

Sen yine yaptığın her işi en iyi şekilde yapmaya gayret et

Ağlayanı susturmaya, yürüyenin elinden tutmaya devam et

Ama unutma ki, gücün oldukça sınırlı, unutma ki hatadan beri değilsin.

Unutma ki, sen vaadinden dönen tek varlıksın. İyiliği unutan, geleceğini kendi elleriyle karartan tek canlısın.

İhtiraslarına yenik düşüp, doğruyu yanlışa karıştıran aciz varlıksın

Dünya ile kurduğun ünsiyetin ebedi devam edeceği vehmine kapılan biçare varlıksın.

Çıkar hesapları yaparken, asıl sorumluluğunu unutan ve önündeki uçurumun farkına varmayan tek varlıksın.

Kardeşim sen yine gayret et ama unutma ki, mükemmel değilsin, hataya meyyalsin. Bu dünyanın yalnız bir misafirisin. Fakat nedense yaşadığın mekânı o kadar sahiplenmişsin ki, ölümü ve ölüm ötesini çoktan unutmuşsun. Çünkü sen unutan ve unuttuğunun farkında olmayan tek varlıksın.

Rabbimiz haber veriyor. İnsan unutkandır: “Doğrusu daha önce Ademden ahid almıştık da unuttu” (Taha, 115)

İnsan cimridir. “İnsan helu (haris ve cimri) yaratıldı. Kendisine bir zarar dokunduğunda feryadı basar. Bir hayır dokundu mu (yoksulara) yardım etmez. (sıkı sık tutar)” (Meariç, 19-21)

İnsan acelecidir: Ya Rabbena, bize dünyada ver der. Bu kimsenin ahrette bir nasibi yoktur” (Bakara 200)

İnsan övülmekten hoşlanır: “Yaptıklarıyla gururlanan ve yapmadıklarıyla övülmeyi sevenlerin azaptan emin bir yerde bulunduklarını zannetme” (Ali İmran, 188)